Bij zeer omvangrijke verzoeken kan onder bepaalde voorwaarden de beslistermijn worden opgeschort en is het mogelijk deze verzoeken alleen voor een bepaald deel te behandelen. Hergebruik van openbare overheidsinformatie wordt vergemakkelijkt en er wordt een uniforme kostenregeling voorgesteld. Ten slotte bevat het wetsvoorstel regelingen voor zogenaamde bijzondere verstrekkingen. Dat deze aanpassing nog geen gelopen race is blijkt wel uit een initiatiefwetsvoorstel waar juist het weigeren van informatie een stuk lastiger wordt.

Vanuit het streven het bestuursprocesrecht slagvaardiger te maken, is het sinds 1 juli mogelijk om incidenteel hoger beroep in te stellen op grond van de artikelen 8:110 tot en met 8:112 Awb. De processuele positie van de verwerende partij in hoger beroep wordt hierdoor versterkt, aangezien deze een ‘tegenaanvalswapen’ in handen krijgt. Het instellen van hoger beroep is bovendien niet meer zonder risico, aangezien de appellerende partij door een tegenaanval van zijn wederpartij er voortaan ook op achteruit kan gaan. De wetgever heeft hiermee de zorgvuldige afweging van de kansen en risico’s van een hoger beroep willen bevorderen (Memorie van Toelichting bij de Wab, Kamerstukken II, 2009-2010, 32 450, nr. 3, p. 23-24).

Incidenteel hoger beroep kan worden ingesteld binnen zes weken nadat de hogerberoepsrechter het beroepschrift van de wederpartij aan partijen heeft toegezonden. Het is daarbij mogelijk om het incidenteel hoger beroep in te stellen onder de voorwaarde dat het hoger beroep gegrond is. Voor het incidenteel hoger beroep is overigens geen griffierecht verschuldigd.

In artikel 8:88, tweede lid Awb wordt als extra voorwaarde gesteld dat het schadeveroorzakende besluit bij de bestuursrechter appellabel moet zijn, de zogenoemde processuele connexiteit. bij de bestuursrechter appellabel moet zijn, de zogenoemde processuele connexiteit.

Als er sprake is van een onrechtmatig besluit als gevolg waarvan schadevergoeding kan worden gevraagd, moet een belanghebbende eerst bij het bevoegde bestuursorgaan een schriftelijk verzoek tot schadevergoeding indienen (art. 8:90, tweede lid Awb).

Acht weken na het verzoek bij het bestuursorgaan kan een verzoekschrift worden ingediend bij de rechter die vervolgens de hoogte van de schade vaststelt (art. 8:90, eerste lid Awb).

Het doel van het eerst indienen van een verzoekschrift bij het bestuursorgaan is dat de schadevergoeding minnelijk kan worden vastgesteld en dat een verzoeker zich niet altijd rechtstreeks tot de rechter hoeft te wenden. De schriftelijke reactie van het bestuursorgaan op dit verzoek is weliswaar een besluit ex artikel 1:3 Awb maar het is uitgezonderd van beroep: art. 8:4, eerste lid, onder f Awb. Hiermee is dus expliciet een einde gemaakt aan de appellabele zelfstandige schadebesluiten. De verzoeker dient zich rechtstreeks met een schadeclaim tot de rechter te wenden.

Het verschil met het bestemmingsplan is dat in het omgevingsplan meer regels kunnen worden opgenomen dan enkel over de bestemming van grond; ook afspraken over natuur en milieu en bijvoorbeeld erfgoed kunnen erin. Gemeenten kunnen het plan zo 'breed' maken, als zij willen: Van "een goede ruimtelijke ordening" tot "een goede fysieke leefomgeving".

Daarnaast zijn er afspraken gemaakt over het projectbesluit, het instrument voor het Rijk en de provincies om projecten van publiek belang te kunnen realiseren. Met het projectbesluit kan het gemeentelijk omgevingsplan direct worden gewijzigd, zodat een project direct in dat plan wordt ingepast. Samen met de provincies en de VNG gaat I&M nader vaststellen voor welke type projecten het Rijk en provincies kunnen afwijken van het gemeentelijk omgevingsplan.

De regelgeving voor de bouw bevat honderden van deze voorschriften, die specificaties bevatten voor zaken als rookmelders en elektrische installaties constructies enz. De voorschriften zijn niet afgekondigd conform de Bekendmakingswet zoals de Grondwet voorschrift en niet gepubliceerd in Staatsblad/Staatscourant.

In 2006 ging de provincie Zuid-Holland in een soortgelijk geval ook al eens voor de bijl dankzij een overijverig rechtscollege 200506294/1 28 juni 2006). De provincie was vergeten om de ‘vrijstellingenlijst ex artikel 19 lid 2 WRO - een algemeen verbindend voorschrift - ingevolge artikel 136, tweede lid, van de Provinciewet bekend te maken door plaatsing in het provinciaal blad. 1000den bouwplannen sneuvelden hierdoor en de schade voor de maatschappij liep in de miljoenen euro’s.

De rechtsverwerking, de rechtszekerheid, en het gelijksbeginsel stonden aan een daadkrachtig optreden in de weg. Zelfs als deze barrières waren geslecht dan sneuvelde een besluit wel op een motiveringsgebrek. Elke bestuursjurist weet dat de RvS sinds enkele jaren een ongekende ommezwaai heeft gemaakt.

De standaardzinnen in elke uitspraak van de RvS zijn: Gelet op het algemeen belang dat gediend is met handhaving, zal in geval van overtreding van een wettelijk voorschrift het bestuursorgaan dat bevoegd is om met bestuursdwang of een last onder dwangsom op te treden, in de regel van deze bevoegdheid gebruik moeten maken. Slechts onder bijzondere omstandigheden mag het bestuursorgaan weigeren, dit te doen.

Dit kan zich voordoen indien concreet uitzicht op legalisatie bestaat. Voorts kan handhavend optreden zodanig onevenredig zijn in verhouding tot de daarmee te dienen belangen dat van optreden in die concrete situatie behoort te worden afgezien. van bijzondere omstandigheden is echter vrijwel nooit sprake en zelfs een nieuw ontwerpbestemmingsplan biedt (nog) geen concreet zicht op legalisatie omdat dat nog kan wijzigen.

Op 27 december 2006 (zaak nr. 200602264/1) verhardde de lijn van de RvS m.i. nog eens door te bepalen dat terecht een bouwvergunning was geweigerd voor het gedeeltelijk veranderen van een tuinbouwkas op een perceel in Schiedam. Het bouwplan voorziet in het gedeeltelijk veranderen (het vervangen van het dak, het plaatsen van vijf deuren in de gevel en het plaatsen van tussenwanden) van de tuinbouwkas op het perceel. het betrof hier ene legaliseringverzoek ten behoeve van de opslag van caravans in de (voormalige) tuinbouwkas.

Volgens de RvS behoefde de omstandigheid dat het college de opslag van caravans sinds 1972 heeft gedoogd geen aanleiding voor het college te zijn om ingevolge artikel 19, eerste lid, van de Wet op de Ruimtelijke Ordening vrijstelling van het bestemmingsplan te verlenen. Hoewel formeel niets op aan te merken is deze conclusie van de RvS wel kort de bocht. In het burgerlijk recht verjaren de termijnen sneller!

Wel wordt nog vriendelijk opgemerkt dat het jarenlang gedogen aan handhavend optreden tegen de opslag van caravans in de weg zou kunnen staan, maar dit valt buiten de omvang van het geding. Waar de RvS eindigt, begint echter pas het probleem van de welwillende handhavingambtenaar. Tussen handhaving en vergunning zou namelijk niets moeten zitten. Of je handhaaft op de illegale situatie of je start een vrijstellingsprocedure (en verleent / weigert na belangenafweging de vrijstelling.

Maar ja,het is nu eenmaal heerlijk zitten op het pluche van de hoogste beroepsinstantie!

Voor “aanpassingen” aan een gebouw geldt dat een architect op grond van de Auteurswet 1912 auteursrechtelijke bescherming kan doen gelden op zijn werk. Bij aanpassingen aan zijn werk kan de architect zich beroepen op zijn rechten ter bescherming van zijn persoonlijke reputatie en de integriteit van zijn werk. Zo kan de architect zich, op grond van artikel 25, lid 1, onder d van de Auteurswet, verzetten tegen elke misvorming, verminking of andere aantasting van het werk die nadeel zou kunnen toebrengen aan zijn eer of goede naam.

Aannemers dienen met de auteursrechthebbende te overleggen over voorgenomen aanpassingen aan zijn werk. Daarmee kunnen problemen worden voorkomen. In geval dit niet is gebeurd of partijen er niet uitkomen en de eigenaar van het gebouw de aanpassingen doorzet, kan de architect herstel in de oorspronkelijke toestand vorderen.

De kans op succes van zo’n vordering is sterk verweven met de feiten en omstandigheden van het geval. De jurisprudentie (bijvoorbeeld HR 6 februari 2004, no. LJN: AN7830 www.rechtspraak.nl) laat evenwel zien dat de kans groot is dat weliswaar tot een inbreuk op het auteursrecht wordt geconcludeerd, doch dat de kans zeer klein is dat de aanpassing als gevolg daarvan stop zal wordt gelegd en herstel in de oorspronkelijke toestand zal worden opgelegd. De overwegingen hierbij -na een afweging van de wederzijdse belangen- zijn doorgaans dat de consequenties van een herstel in de oorspronkelijke toestand onevenredig groot zijn voor de eigenaar van het gebouw.

Waarschijnlijker is het dat een belangenafweging er toe zal leiden dat de eigenaar van het gebouw de immateriële schade aan de architect zal moeten vergoeden. Die schade wordt dan naar billijkheid vastgesteld.

BRON: www.ruimtelijkeontwikkeling.nu

Gemeenten en provincies moeten het voorschrift gebruiken om de gevolgen van voorgenomen bouw- en ruimtelijke plannen op de luchtkwaliteit te bepalen, bijvoorbeeld om bestemmingsplannen en milieuvergunningen te onderbouwen. De regeling bevat standaard rekenmethoden en schrijft algemene invoergegevens voor. Ook staan er bepalingen in over de verslaglegging van het onderzoek.

Het voorschrift is op 3 november 2006 in de Staatscourant gepubliceerd. Het Mrv is gebaseerd op artikel 6 van het Besluit luchtkwaliteit 2005.

BRON: www.ruimtelijkeontwikkeling.nu